8 jaar, ik kreeg niet eens de tijd om mijn vertrouwen in de medemens te herstellen via het beeld van Christus tijdens een kerkdienst. Een broeder gaf een klap in mijn gezicht en zei: "kijk voor je".
Ik zag een jongen welke zich had opgehangen in een boom en kreeg een keiharde klap in mijn gezicht omdat ik er niet naar mocht kijken.
Ik wilde wratten hebben om geen slaag meer te krijgen van de broeders en paters
13 jaar, 2 keer 2 weken als straf opgesloten in een cel onder de grond, de cellen bestaan nog steeds.
Tot slot:
Het enige wat mij restte om mij staande te houden was mijn fysieke kracht ter compensatie van mijn psychisch lijden. Kun je je voorstellen wat het met je doet wanneer je onder dergelijke omstandigheden in een klooster wordt grootgebracht? Een instituut van de kerk welke zou moeten staan voor een respectvolle, liefdevolle begeleiding van de kinderen welke zij onder hun hoede hadden. Heb uw naaste lief gelijk u zelve, niets was minder waar. De sfeer en het gedrag van de "broeders" werd beheerst door hun frustraties van onmacht tegenover de religieuze doctrines, waaronder seksuele onthouding, het zogenaamd godvrezend leven.
Dat is het voorbeeld van de volwassen wereld waar je als kind in het klooster aan blootgesteld werd. Elk natuurlijk verzet werd met geweld onderdrukt tot zelfs langdurige eenzame opsluiting wat ik ook herhaaldelijk heb moeten ondergaan. Ik ervoer het als sadistische uitingen van verknipte "volwassen" mannen, die het zelfs normaal vonden om mij te dwingen als straf mijn braaksel van de vloer te eten.
Ik ben voor mijn leven getekend door mijn jeugd in het klooster. De keiharde, gevoelloze houding van de broeders welke lijnrecht staat tegenover de zogenaamde religieuze idealen van zuiverheid en naastenliefde. Wat denk je dat dit met mij en mijn leven heeft gedaan? Het gebrek aan enig vertrouwen in mijn medemens, de onmogelijkheid om relaties aan te gaan en een alles overheersende angst welke mijn leven tot op de dag van vandaag achtervolgt.
Joop Verhagen
